Geçen gün beni yurtdışından ziyarete gelen vejeteryan arkadaşımı götürebileceğim iyi bir pideci düşünürken aklıma Eminönü’nde bulunan ufak, salaş Tarihi Kardeşler Pidecisi geldi. Eminönü’nün kalabalığında burayı keşfetmiş olmam bir mucizeydi. Arada bir eşimle buralara gelir sabah kahvemizi içer, birkaç tarihi mekan gezer, kuruyemiş ve kahve alışverişimizi yapıp yemek yer eve döneriz. İşte öyle bir günde çinileri ile ünlü Rüstem Paşa Camii’den çıkmış ince uzun sokak boyunca tezgah açmış dükkanlara baka baka giderken sol taraftaki bu ufak dükkanı farkettik. Sokak boyunca yürürken bir börekçi ve dönercinin önünden geçmiştik ama acıktığımızı camın hemen arkasında duran koca koca pideleri gördüğümüzde farkettik. Camda yazan “tarihi…pidecisi” değildi kapıdan içeri adım atmamıza karar vermemizi sağlayan.

Normalde böyle yerlerde üzerindeki peynir soğumuş, kıymaların rengi değişmiş pideler sergilenir ama burası biraz farklıydı. Tezgahta kalmış olan 2-3 pide öyle güzel gözüküyordu ki.  İçeride iki ya da üç müşteri taburelerde oturmuş konuşmadan yemek yiyorlardı. İnternetten daha sonra okumasam buranın müdavimleri olan bir pideci olduğunu tahmin etmem imkansızdı. Açıkçası içeri girmeden önce bu kadar güzel bir pide yiyeceğimi düşünmemiştim.  İçeri girdiğimizde taptaze pişmiş hamurun kokusu içimize doluverdi. Çok aç olmadığımız için yarım kıymalı yarım peynirli pide söyleyip kafasını kaldırmadan yemek yiyen insanları rahatsız etmemeye çalışarak birer tabure çektik. Ortamın sessizliği başta garip geldi ama pidelerimiz gelir gelmez biz de kendimizi o sessizliğin içinde buluverdik. Eminönü’nün o gürültülü kalabalığının tam ortasında değildik sanki. Sessizliğin içinde tek duyduğumuz yediğimiz pidelerin çıtırtısıydı.

Fazla söze gerek yok… İşte tam da böyle bir tecrübe için buraya gelinirdi.